یکی از خیانت‌های حکومت پهلوی و رضاشاه به ایران و ایرانی که کمتر درمورد آن صحبت شده‌است جدایی رشته‌کوه‌های آرارات در شمال‌غرب ایران از کیان میهن است.
خیانت دیگر نیز قبل از بحث بخشیدن حق‌آبه هامون اتفاق افتاده است و آن هم جدایی دشت‌ناامید از خاک ایران است.
بر مبنای پیمان سعدآباد و حَکَم قراردادن آتاتورک برای اختلاف مرزی ایران و افغانستان انجام می‌شود و ایران می‌پذیرد که در ازای اینکه افغانستان حق ۵۰درصدی حق‌آبه هیرمند را به رسمیت بشناسد دشت ناامید را که ۳هزار کیلومتر بود به افغانستان واگذار کند.
پهلوی‌ها چند سال بعد نیز با بخشیدن حق‌آبه خود در زمان پسر رضا شاه این خیانت را تکمیل‌کرد و هم زمین‌های ایران و هم آبش را به افغانستان دادند.
دیگر مسئله خیانت‌باری که پهلوی برای ایران به بار آورد در مقابل عراق بود چنانچه با روی کار آمدن ملک فیصل اول در عراق، مساله مهم مورد مناقشه «کشتیرانی در شط‌العرب» بود
بر اثر اصرار و فشار انگلیسی‌ها که علاقه داشتند پیمان منطقه‌ای هر چه زودتر منعقد شود،سرانجام در ۴ ژونیه ۱۹۳۷ (۱۳ تیر ۱۳۱۶) قرارداد مربوطه به امضا رسید و در قرارداد ۱۳۱۶ حق کشتیرانی در سراسر شط‌العرب –به استثنای پنج کیلومتر آب‌های مقابل آبادان تا خط تالوگ- به دولت عراق واگذار شد.
